Ποίημα για την Βοκολίδa

 

Aπόψε ήρτα στο χορό, εγώ να τραγουδήσω
και ούλλους μου τους χωρκανούς, να τους ευχαριστήσω.
Μα Βοκολία που είσαι, έθα σε ξαναδούμε τζαι μεις
εν να πεθάνουμε, τζιαλλού εν να θαφτούμε.

Μα πουν την τζην τη θάλασσα, να μπούμε να λουχούμε
τζαι τζη σαν εγεράσαμεν να ξανανεωχούμεν.
Μα θάλασσαν έχιη πολλήν δαπάνω να λουχούση
μα ’ντήν να καχαρίσουσιν φκαίνουσιν τζαι βρομούσιν.

Της Βοκολίας ο γυαλός πού ’μπαινες να λουχείς
μα ερκούνταν τζιαι λούχουνταν ούλλοι που την Αγγλίαν.
Θεέ μου καταξίωσμας να την ξαναδούμεν
τζικάτω να πεθάνουμε τζικάτω να θαφτούμεν.

Μα που είσαι Βάλια που είσαι Λούμα τζαι Πετροούνια
πουγλέπα τις κουβέγλες μου φορτωμένες κούνια.
Τζαι παίζα το πιθκιάβλι μου μα να διασκεδάσω
τζαι νε λοαρκάζα ποττέ εγιώνη να γεράσω.

Πόσον τζαιρόν εν να ’μαστε με στα χωρκά τα ξένα
τζαι τζει που γεννηθήκαμεν να μεν έχιη κανέναν.
Εμείναν μόνον οι νεκροί μαν που ταν πεχαμένοι
τζαι νε μπορούν να φύουσην τζαι τζι ’νοι καημένοι.

Τζαι τζίνοι αν ημπόρασειν μα έχεν να χαχούσην
τζι κάτω μανιχιοί τους ε ήνταλοης περνούσει
να νύχτα μέρα σκοτεινά τζαι φως να μεν χωρούσην.

Μα εν ημπόρουμεν εμείς να πάμεν να μας δούσειν
τζαι να τους άψουμεν τζερί τζαι τζίνοι φώς να δούσην.
Μα Βοκολία που είσαι, πότε να ξαναπάμεν
ποτζήν τα σύκα του γιαλού πέρκη βρούμε τζαι φάμεν.

Ούλους επολογιάσαν μας τζαι πήαν να χαχούσην
σκαλί ποτζή σκαλί ποδά κανέναν εν χωρούσην.
Τζαι κάμαν συνεστίασην μα πόψε να βρεχούσην
τζι’ ένας με τον άλλον τους τα πάθη τους να πούσην.

Αν ήταν τζαι σηκώνουνται οι νεκροί να δούσην
την Κύπρον ήντα γίνηκεν τζαι πάλε ας στραφούσην.
Μα Βοκολία που είσαι πότε να ξαναπάω
τζιας εν να πέφτω νηστικός να μεν έχω να φαω.

Οι γέροι επιέννασην τζι κάστην παραλία
τζαι όσοι ήταν άρρωστοι εκάμναν θεραπεία
τζούτε γιατρόν εθέλασην τζιούτε νοσοκομεία.

Μα έτζιη θάλασσα καλήν είσιεν η Βοκολία
τζι κάτω που γεννήθηκα να ξαναπερπατήσω
τζαι το χωρκόν παδκιάν παθκιάν να το ξαναγυρίσω
τζι κάτω πουν ο τζιήρης μου τζι μάνα μου ακόμα
τζι κάτω θέλουν να θαφτώ μα να με φα το χώμα.

Κόμα έναν τραγούδιν θέλω να τραγουδήσω
τζαι τα οχκώ μου τα παιδκιά να τα ευχαριστήσω.
Αρέσκει μου να τα χωρώ ναν πάντα σωρεμένα
να τρων να πίννουν να γλεντούν τζαι ναν αγαπημένα.

Που να πεθάνω δεν θέλω κλάματα να ’κουστούσειν
να τρων να πίνουν να γλεντούν τζαι να μου τραγουδούσην.
Φέρεστε μου εν δύσκολον για τα να ξαναδούμεν
τη νύχτα που τζιμούμαστην όραμαν αν τα δούμε.