Ποίημα στην Βοκολίδa

 

Εν που το δεκατέσσερα που είμαι γεννημένος,
τζήρτα πρόσφυγας ποδά ο καημένος.
Ούλλους επολογιάσαν τους τζιεπήαν να χαθούσιν,
άλλοι ποτζιή, τζιάλλοι ποδά κανέναν έθωρουσιν.

Μα κάμνουν  παναήριν που ποδά για να βρεθούσιν,
ο ένας με τον άλλον τους, τα πάθη τους να πούσιν.
Μα Βοκολίδα που είσαι, πότενα ξαναπάω,
τζιας ηππέφτω νηστικός να μένεχω να φάω.

Οι γέροι επαέννασιν τζιηκάστην παραλίαν,
τζιοσήταν άρρωστοι, εβρίσκαν θεραπείαν.
Μήτε γιατρόν εθέλασιν, μήτε νοσοκομεία,
μάτσι θάλασσαν καλήν, ήσιεν η Βοκολία.

Θεέ μου καταξίωσμε να την εξαναήδα.
Τζιηκάτω που γεννήθηκα θέλω να περπατήσω,
τζιε το χωρκόν παδκιάν παδκιάν ξανά να το γυρίσω.
Τζιηκάτω πούνο τζιήρης μου, τζιη μάνα μου ακόμα,
τζιηκάτω θέλω να θαφτώ, για να με φα το χώμα…..