Ποίημα για σ' ένα Βοκολίδa

 

Χωρκό μου ενσεγνώρησα καλά, μα τόσο σε ποθώ,
τις ομορκιές σου ενέζησα, τζιε γιατούτο προσπαθώ.
Κάμνω τον τουνιάν κομμάθκια, για νάρτω να σε δω,
μα μπαίνουν μέστο δρόμο μου, δεμόνοι όπως το θερκό.

Βάρβαροι Τούρζιοι που ποτζιή, μαντζιάλλοι εις τα ξένα,
εμποδίζουνμας να κάμουμεν, οτιθέλουμεν για σένα.
Ενησκέψη μας κοντά σου, μα τζιε στην Αγία Θέκλα,
Τον Άϊ Γιώρκη νάψουμεν, να δκιανευτούμεν ως τα πέφκα.

Πο την Βάλια στον παλιόμυλο, να πάμεν στο Πετροούνι,
τζίντα καλά οι σιοίλλοι σιέρουνται, πουνα μένεμεινε ρουθούνι.
Αμμαν αθυμιθώ την θάλασσα, γιονήμουν κοπελλούϊν,
πετάσσω αζίνες τζιε θαρρώ, παθαίνω σαν το βούϊν.

Ξαπολιούμε τζιε γυρίζω, πόξω που το λούμα,
σκέφτουμε πόσες φορές, μουμπίσσουσιν την σμίλα.
Μόνον η σκέψη μου τζιαμέ, τζιε το κορμί μου εις το μνήμα,
ορώματα θορώ, θαρκούμε, πως ενάρτω σένα μήνα.

Θέλω του κόσμου την βοήθεια, τζιε τον Θεό παρακαλώ,
να με καταξιώσει μια φορά, γιανάρτω να σε δω.
Να περπατήσω τζιήντην άμμο σου, να τζιήσω στο νερό,
τζιάμαν τα κάμω τούντα θκιο, ας γύρω τζιηκάτω να θαφτώ.